Gisteren was het nog eens zo’n dag…
waarop ik me gezellig onder m’n dekentje in de zetel nestelde,
omringd door de warmte van mijn dierbaren
in ’t echt of in de meer dan een dozijn fotoboeken
die ik zachtjes rond mij had neer gelegd, klaar om me te laten vervoeren naar heerlijke, euforische, melancholische herinneringen…
Ik vond het tent-huwelijksfeest-album van Erik en mij,
de wonderlijke geboorte- en doopselboeken van onze vier schatten,
het ‘sprookjesachtig boek’ van onze Kerstreis naar Euro-Disney…Gelukkig stond de doos zakdoekjes voor gelukstranen dichtbij…
“Waar is den tijd?”… En toch kon ik hem snuiven, als was hij mee tussen de bladen blijven kleven …
Vervolgens nam ik het fotoboek waarop, in sierlijke gouden letters,
-een handwerkje van mijn vader- mijn voornaam prijkte:
geboorte album van Isabel!
Het vervolgverhaal vond ik in dat mega dikke boek
met vergeelde oud-behangpapier-look.
Ik her-be-leefde bij ’t zien hoe mijn zussen en ik
pagina na pagina groeiden…
Hoe mijn ouders letterlijk en figuurlijk bouwden
aan ons huis, onze thuis…
Hoe onze verjaardagen alles behalve uitbundig, maar steeds met een kanjer van een taart, temidden familie en vrienden gevierd werden.
Ik maakte spontaan een sprong vooruit in de tijd,
naar mijlpalen in óns gezin...
Ging zoeken tussen al mijn boeken en vond…
één album boordevol zalige foto’s van mijn kinderen en hun oma,
rond verschillende kleuter- en lagere schoolfeesttafels…
Ik voelde me echter meer en meer geïrriteerd worden toen ik vaststelde dat ik digitaal moest gaan om nog meer kiekjes te sprokkelen
van mijn moeder, de oma van onze intussen jongvolwassen kinderen…
Geen kleurrijk, grijpklaar boek dus over DE HERFST VAN HAAR LEVEN, waarin ze nochtans de ene mijlpaal na de andere op haar levenspad zag verschijnen:
Haar huis dat ze, na er meer dan de helft van haar leven gewoond te hebben, inruilde voor een kleiner appartement.
Haar verhuis naar een woonzorgcentrum met daarbij het loodzware verdict: “Jij kan niet meer voldoende voor jezelf zorgen…”
Het afstuderen van de kleinkinderen, kennismaking met de liefjes, op logement voor kerstfeestjes, huisdiertjes op de nieuwe kamer in het wzc...
En wat ging ons moeder nochtans graag op de foto...
Hield ze ervan om voor de honderdste keer door haar albums te bladeren…
Pffff, als ik de tijd kon terug draaien zou ik…
Maar...
We leven in het Nu…
En...Dankzij mijn bijberoep en job als animator/zorgkundige
word ik dagelijks uitgedaagd om echt te luisteren naar ouderen,
hen nabij te zijn en aansluiting te vinden in het waardevolle beeld dat zij van zichzelf hebben…
Dit in het bijzonder wanneer de nood het hoogst is,
bijvoorbeeld bij aankomst in een wzc, na een ziekenhuisopname,
bij verlies van een dierbare, bij het minder mobiel worden…
Voor vele ouderen voelt het alsof hun leven daar stopt…
Wat in mijn fotocollectie eigenlijk ook zo werd gespiegeld...
Een wijze oude dame verwoordde het recent nog zo pakkend mooi:
“ Het allermoeilijkste is de situatie
waarin je bent beland
te leren aanvaarden…
Zolang je ertegen vecht,
is er geen ruimte om er nog
het beste uit te halen…”
Als dat geen schone missie is die ik mee wil uitdragen!
Als dat geen (plekje in het) fotoboek waard is!
Wens je meer informatie over hoe ik bij ingrijpende situaties in het leven van de oudere mee kan helpen opnieuw ademruimte te creëren?Neem gerust contact op...
Warms
Isabel
Reactie plaatsen
Reacties