Het startjaar van Isa belt aan - Narratieve zorg werd een bijzonder warme en leerrijke ontdekkingstocht...
De unieke momenten van (h)echt samen zijn met ouderen brachten me weer een beetje dichter bij hun leefwereld.
Leefwerelden die soms beangstigend klein geworden zijn, met pakkende getuigenissen:
“Mijn huis wordt verkocht… Nu is het echt definitief… Ik kan niet meer terug…”
“Mijn partner woont in het woonzorgcentrum omdat ik niet meer voor hem/haar kan zorgen…”
“Meiske, ge kunt nie geloven hoe moeilijk het is om hulp te moeten vragen voor de onnozelste dingen!”
“Ik probeer overdag ook zoveel mogelijk te slapen opdat de tijd sneller vooruit zou gaan…”
“Er zijn geen concrete doelen meer om naar uit te kijken…”
“Dat 'ze' mij maar komen halen… Liever vandaag dan morgen…”
Woorden die me laten verstillen, die ik respectvol mee draag, die me boven alles stimuleren om te blijven doen wat ik zo graag doe: de ouderen op sleeptouw nemen in hun heden, naar hun verleden… Mee lichtpuntjes leggen op weg naar hun morgen...
Er betekenisvol voor hen zijn, met of zonder woorden zodat...
ogen weer gaan blinken tijdens het vertellen over familie en vrienden… Fiere ouders, grootouders, overgrootouders…
kromgewerkte ruggen zich trots weer wat kunnen rechten bij het beantwoorden van de vraag: “ Wat heb jij zoal gedaan tot nu toe in je leven?
verstilde stemmen weer spontaan of onverwacht mee zingen gaan bij het beluisteren van (kerk)liedjes van weleer.
oude dorpen als het ware kunnen ‘herrijzen’ tijdens het wandelen of fietsen…
het gevoel van geborgenheid dat zij als kind ervoeren, vanuit die warme nabijheid terug naar boven mag komen…
Hoe dankbaar ben ik...
voor deze sprankelende, diepmenselijke momenten van her-beleven,
voor het inzicht dat zij mij brachten om mezelf en Isa belt aan kritisch te blijven bekijken, mijn zorg op en naar waarde te blijven schatten...
Een nieuw jaar staat klaar...
Ik dus ook, met een verfijnd aanbod!
Warms
Isabel
Reactie plaatsen
Reacties