Ver-lof
Neemt hij heel zacht mijn hoofd tussen z’n handen.
Kust het dankbaar, heel kort en oprecht.
“Hoe een mens zo intens blij kan worden van iets pietluttig klein…”
Eén van z’n zeldzame tranen valt
op het net terug gevonden jasje van een overleden dierbare
dat hem, als een warme arm om z’n schouders,
opnieuw troosten mag.
“Kom maar binnen, Isabel! Ik zat al op jou te wachten!”
Haar door de tijd verkleinde en verfijnde ogen blinken
boven haar schoonste mokka serviesje.
“Laten we eerst onze agenda’s erbij nemen
voor volgende maand, dan ben ik gerust.” lacht ze me toe.
“Wat vind ik het toch erg dat ik de restjes van mijn middagmaal
niet meer aan mijn man doorgeven kan.
Hij zat altijd recht tegenover mij aan tafel.
Zie hem daar nu staan tussen mijn Nieuwjaarskaartjes.
Maar, elke keer wanneer ik z’n foto passeer,
doe ik toch een 'klapke' met hem…”
“Oei, mag ik zoiets wel vertellen?”
klampt ze zich vast aan mijn handen…
Vol lof ben ik over deze ouderen, die (wee)moedig een weg zoeken
in deze bijzonder uitdagende of zelfs beproefde fase van hun leven.
Dankbaar alweer dat ik hen hierin tegemoet mag komen,
naar hun leerrijke verhalen luisteren kan,
dat ik 'thuis komen' mag,
in haar dubbele betekenis.
'Thuis komen'... bij mij thuis,
dat is wat ik de komende periode ga doen:
van 21 jan tot en met 30 jan 2023.
(Na)Genieten met mijn dierbaren,
mezelf weer klaar stomen voor een b(l)oeiend werkjaar!
Mijn uitdaging hierbij:
Dat ik doorheen mijn uitwisselingen
de medemens nog meer mag sensibiliseren,
zodat een huisbezoek van Isabel(taan), waarin het ‘luchten’ of ‘ophalen’ van een kwetsbaar hart, steevast centraal staat,
verder mag evolueren...
Van een (overbodige) luxebehoefte,
voorbij de ontkenning, dat
schaamtegevoel of een noodzakelijk kwaad...
tot die vertrouwde afspraak bij de kapper, kinesist…
Misschien is dit, rekening houdend met de 'beklemming' van deze tijd,
wel een brug te ver,
maar, prijs ik me gelukkig dat ik een ‘bouwer’ ben.
Meer info vind je op www.isabeltaan.be
Warms
Isabel
Reactie plaatsen
Reacties